Bugün izlediğim Godard'ın çektiği 1962 yapımı film. Ben galiba sevdim bu Fransız Yeni Dalga sinemasını. Harbiden filmleri kendi zamanlarının ötesinde birer işler olduğunu gösteriyorlar. Yani en azından hoşuma giden şeyleri var senaryo anlamında falan yaratıcı ve beklenmedik sonlar, sinematografi açısından bazen yenilikçi kamera hareketleri ve açılar. Sanki bir şeyler farklı hisettiriyor.
Filme değinecek olursam;
Filmin kendisi yaşamaya, hayatın acılarla dolu oluşuna ve bizim bunlarla içinde bulunduğumuz mücadeleye (ki buna duruma göre Godard Varoluşçuluğa da selam çakmış diyebiliriz sanırım), gençliğin tıpkı narin bir çiçek gibi olduğuna yani kötü yollara başvurduğumuzda o çiçeğe su vermediğimizde soluşunu güzel, kısa ve öz biçimde gösteriyor film. Kadınların ne denli erkeklerin baskıları altından kurtulamadığına dair bir eleştri de olabilir bu film aynı zamanda. Ayrıca Anna Karina ne güzel kadınmış be vuruldum vallahi kadına :D Edgar Allan Poe'nin yazısının okunduğu kısımda filmin Nana'nın mevcut durumuna, filmde yaptıklarına ve de geleceğinde olacaklarına dair bir gönderme yaptığını sezdim ne kadar doğru bilemem. Hatta geleceği derken o sinemada Jeanne D'arc'ı izlediği kısımda da filmdeki karakter de suç işlediği için (tabii artık son çareden) idam cezası alıyor ve cezası en acı şekilde işlenecek. İşte bu noktada bence o filmdeki karakteri bu filmde Nana, idam kararını filmin sonunda yani Nana'nın geleceğinde olacaklara, bu idamın en acı olan şekilde yapılacak olması Nana'nın sokaklarda yavaş yavaş çürüyüşünü ve bunla olan imtihanı, bu cezayı alma yani idam sebebi fahişelik işlerine girişmesi ve yanlış insana güvenmesi ve de bu cezayı işlemesinin sebebi yani fahişelik yapmasının sebebi sokaklara düşmüş olması diyebilir. Yani eğer Godard aslında bu yukarıda anlattığım şekilde Nana'nın o filmi izlediği sahnelerde Jeanne D'arc üzerinden karakterimizin yani Nana'nın kendisini, geleceğini metaforik bir anlatımla göstermiş olabilir. Keza dediğim gibiyse zekice olmuş.
